De eerste ontdekker van de omvang van de plasticsoep is de kapitein en oceanograaf Charles J. Moore. Hij is de oprichter van o.a. The Moore Institute for Plastic Pollution Research (VS). Sinds de ontdekking van wat wij nu de plasticsoep noemen, heeft Moore een talloze artikelen geschreven over the Great Pacific garbage patch. (Op onze website vind je hier nog veel meer informatie over!) Tot de dag van vandaag is Charles Moore één van de meest toonaangevende ambassadeurs in de strijd tegen plastic vervuiling.
In 1997 zeilde Moore voor onderzoek van Hawaii naar Zuid-Californië. Als zeekundige kwam Moore op de meest afgelegen plekken op de Grote Oceaan terecht, ver van de bewoonde wereld. Eén van deze plekken is the North Pacific Gyre. Hier troffen Moore en bemanning een enorm ‘eiland’ van plastic afval aan, die verstrikt zijn geraakt in de sterke oceaanstromen. Stukken plastic dreven naast het schip tot aan de horizon. Het was moeilijk om een stuk open oceaan te spotten.
Over dit fenomeen schreef Charles Moore in een artikel voor Natural History.
“As I gazed from the deck at the surface of what ought to have been a pristine ocean, I was confronted, as far as the eye could see, with the sight of plastic. It seemed unbelievable, but I never found a clear spot. In the week it took to cross the subtropical high, no matter what time of day I looked, plastic debris was floating everywhere: bottles, bottle caps, wrappers, fragments.”
Een collega op het schip gaf het drijvende kerkhof van plastic namen als “the Great Pacific Garbage Patch”, “a swirling sewer,” “a superhighway of trash” en “trash cemeteries”. Hiervan is the Great Pacific Garbage Patch blijven plakken in de toekomstige literatuur over de plasticsoep.
Charles Moore keerde terug om onderzoek te doen naar het ronddrijvende plastic afval, niet wetende dat hij een van ’s werelds grootste milieurampen zou ontdekken. Al het plastic bleek niet alleen te drijven, maar ook te zweven in het water. Hiervan ondervonden zeedieren grote schade. Hoe groot die schade ongeveer zou zijn, moest verder worden onderzocht.
In één van zijn studies kwam Moore tot de conclusie dat er in the Great Pacific garbage patch zes keer zoveel plastic aan gewicht ronddreef dan er zoöplankton (de primaire voedingsbron voor veel zeedieren) aanwezig was. De cijfers waren een stuk hoger dan eerst gedacht. En dit was slechts in 1999!
Een monster uit de 1 mijl van de North Pacific Gyre met een verhouding plastic tot zoöplankton van 6:1. Bron: Youtube - Captain Charles Moore on the seas of plastic.
